"Dit kan het niet zijn. Ik moet daar zijn.”

Toen ik terugkwam van mijn twee maanden durende reis, was het eerste wat ik tegen mijn moeder zei,
“Ik moet terug. Ik kan hier niet meer terugkeren naar mijn werk. Er is meer in het leven dan dit. Dit kan het niet zijn. Ik moet daar zijn.”

Ik wist niet precies wat “daar” betekende. Het enige wat ik wist was dat er iets in mij veranderd was. De versie van mezelf die ik opnieuw had ontdekt terwijl ik weg was, degene die zich wakker, verbonden en vol van doel voelde, kon niet teruggepropt worden in het leven dat ik daarvoor had.

Mijn moeder keek me aan en zei kalm, “Maak dan een plan, Em. Je hebt altijd al mensen graag geholpen. Misschien kun je ze helpen met hun reizen?”

En ze had gelijk. Ik heb altijd van mensen gehouden. Dat is eerlijk gezegd de enige constante in mijn leven, mijn liefde voor verbinding. Dat is het enige wat ooit echt betekenis voor mij heeft gehad.

Dus begon ik te zoeken. Ik sprak met coaches. Had telefoongesprekken in de late uurtjes met vrienden. Googlede visum opties en las blog na blog. Ik plaatste een bericht op LinkedIn met de vraag of iemand wist hoe ik een leven in Zuid-Afrika kon opbouwen.
Niets voelde duidelijk, maar ik vertrouwde erop dat dingen op de een of andere manier zouden ontvouwen.

de start van downsouth. (en de stichting)

Dus begon ik te zoeken. Travel agency na travel agency. Dag na dag. Ik dook in het onderzoek.
Kon ik daar content creëren? Kon ik op afstand werken voor een Nederlands bedrijf, dat gewoon in Zuid-Afrika gevestigd was?
Kon ik aangenomen worden door een lokaal toeristenbureau?

Het antwoord was altijd hetzelfde. Nee. Niemand wilde het. Of ze wisten niet hoe. Of ze geloofden gewoon niet in het idee. En langzaam begon de twijfel binnen te sluipen. Droomde ik te groot? Was dit gewoon een fase?

Toen keek Naomi op een middag naar me en zei,
“Wat als ik met je meegaat? Wat houdt me hier eigenlijk?”

Ik stopte. “Wacht... meen je dat serieus?” Ze knikte. “Ja. Waarom niet?”

En just like that, was het niet meer alleen mijn droom. De droom werd gedeeld. Het werd een missie.

We hadden geen duidelijk plan. Geen stapsgewijze handleiding. Maar we hadden elkaar.
En we hadden ideeën.

We wisten allebei hoe we moesten creëren. We konden filmen. Editen. Verhalen vertellen.
Dus vroegen we onszelf, wat als we gewoon beginnen?
Creëer een kleine portfolio. Neem contact op met lodges, safari merken, boetiek verblijven.
Zeker iemand daarbuiten zou willen wat wij te bieden hadden.

Laten we gewoon een video maken. Laten we een Instagram beginnen. Laten we het doownsouth noemen.
In ieder geval geeft het ons een plek om te creëren.

Dus dat deden we. En toen... gebeurde er iets.

Mensen begonnen te kijken. Reikten uit. Deden mee.
We waren verrast, niet omdat we niet in ons idee geloofden, maar omdat het ineens echt werd.
Dit ding dat we maakten? Het raakte mensen. Het ontwaakte iets.

Dus gingen we door. We creëerden. We filmden. We droomden.
En stilletjes op de achtergrond begonnen we onze verhuizing naar Zuid-Afrika te plannen.

Maar zelfs toen wisten we: we wilden niet verhuizen om gewoon ons eigen ding te doen.
Het ging niet om weglopen van iets.
Het ging om het volgen van iets dat ons bleef roepen.
Iets groters. Iets wat we niet helemaal konden uitleggen, maar wat we diepvoelden.

Toen dacht ik aan Vez.

We ontmoetten elkaar jaren geleden via een gezamenlijke vriend en bleven altijd in contact.
Hij woont in Langa, een township net buiten Kaapstad.
Een van de meest inspirerende creatievelingen die ik ken.
Hij bouwt. Hij mentort. Hij creëert. Hij geeft anderen de tools om te groeien.

Ik belde hem. Vertelde hem wat we aan het opbouwen waren.
En hij zei, “Wat als downsouth onderdeel werd van wat ik aan het doen ben?”

Het raakte me erg. Want plotseling ging het niet meer om ons.
Het ging om ons allemaal.

Het begon met een presentatie van hem aan ons. Toen een van ons aan hem.
De ideeën vloeiden. De energie was in lijn. En er verschoof iets.

We gingen van praten over “een eenmalige crowdfunding” naar
“Laten we een stichting starten.”

En vanaf dat moment was niets meer bekend.
Elke stap was nieuw.